W powszechnie dostępnych źródłach – literaturze psychologicznej, poradnikach oraz Internecie można znaleźć liczne artykuły ze wskazówkami dotyczącymi współpracy pomiędzy rodzicami, trenerem a zawodnikiem. Jest to triada, w której zaufanie, wsparcie oraz zrozumienie jest istotne w kontekście rozwoju umiejętności fizycznych oraz psychologicznych sportowca, zwłaszcza młodego.
Jednak w przeciwieństwie do reguł sportowych, które są przejrzyste, w relacjach międzyludzkich można znaleźć wiele zróżnicowań i subtelności. Wyobraźmy sobie sytuację, w której zawodnik wraca do domu po ciężkim treningu, wchodzi do swojego pokoju, aby odstawić torbę i słyszy wołanie trenera: „obiad za 10 minut!”. Innymi słowy, co, jeśli wspomniana triada jest parą, gdzie rodzic występuje również w roli trenera?
Rola rodzica
Rodzic jest pierwszym wzorem osobowym, który w procesie naśladownictwa i identyfikacji kształtuje młodego człowieka. To właśnie rodzice zapoznają dziecko z zachowaniami oraz normami akceptowanymi i panującymi w danym społeczeństwie. Nierzadko też pierwsze sportowe kroki dziecko czyni za sprawą mamy lub taty, którzy dostarczają mu różnych okazji ku temu, aby spróbować różnych rzeczy i swoich możliwości, wprowadzają je w świat sportu.
Dbanie o bezpieczeństwo, zapewnienie niezbędnych, szeroko rozumianych zasobów finansowych i psychologicznych wspierających proces wzrastania i samodoskonalenia dziecka w sferach biologicznej, emocjonalnej, społecznej i duchowej to podstawowe zadania i cele rodziców.
[ . . . ]
Aby przeczytać artykuł w wersji elektronicznej, musisz posiadać opłaconą prenumeratę w wersji PREMIUM lub PREMIUM+.
PRZEJDŹ DO PEŁNEJ WERSJI ARTYKUŁU
ZOBACZ ARTYKUŁY O TEJ SAMEJ TEMATYCE
Ocenianie warunkuje prawidłowy przebieg procesu kształcenia, jednak idealnie byłoby, gdyby uczniowie mieli dystans do oceniania, a nie uczyli się czy uczestniczyli w zajęciach jedynie dla ocen – to wielkie wyzwanie dla nauczycieli.
Wielu trenerów zdaje sobie sprawę, jak ważną rolę odgrywa w zespole. Trener jest przewodnikiem, liderem, często siłą napędową, mózgiem drużyny. Ale czy ma on także świadomość, jak jego zachowanie, wypowiadane słowa czy mowa ciała mogą wpływać na zawodników? Czy ma odpowiedni warsztat, aby świadomie wpływać na zachowanie zawodnika, tak by nie tylko podnosił on swoje umiejętności w rywalizacji sportowej, ale także – a może przede wszystkim – doświadczał komfortu psychicznego?